Seni seviyorum… Farklılığını umursamadan. Eksik olduğunu görmeden ve düşünmeden her zerremle seviyorum.
Garantisi olmayan hayatı öyle iyi biliyorum ki… Ve hep diyorum; sen tamsın da aslında, ben yarım kalmışım yanında…
Biliyorum; herkesten daha çok duyuyor, herkesten daha çok görüyor, her detayı fark ediyor ve sürekli değişen düzene tepki gösteriyorsun. Biraz farklısın işte o kadar. Ama tıpkı down sendromlu meleklerime duyduğum sadakat yüklü aşk gibi, sana da bağlıyım bunu sakın unutma…
Umrumda dahi değil senin için söylenen kötü kelamlar. Seni üzmelerine kızıyorum ben hepsi bu. Kendilerini, seni aşağılayacak kadar güçlü görenlere nefret ve öfke duyuyorum. Hoş, sana bunları söylüyorum da; sahi sen biliyor musun böyle kötü hisleri? Barındırıyor musun o yufka gönlünde pis ve lekeli halleri?
Sanmıyorum…
Otistik diyorlar sana, biliyorum değilsin meleğim. Otizmlisin işte. Adına her yerde öyle dense keşke…
Belki biraz daha detaycı, biraz daha karışık zihne sahipsin o kadar. Yetenklerin, becerilerin, üstün zekan ve muhteşem gözleminle büyüdüğünde öyle başarılı biri olacak ve öylesine kabartacaksın ki göğsümüzü… İnanıyorum. Senin son nefesine kadar başarılı olacağına kendimden öte inanıyorum…
Kendi tercihin değildi otizmli olmak. İçinde bulunduğumuz hayat şartlarında nasıl da savaşıyor, nasıl da güçlü olmaya çalışıyorsun. Merak etme başarıyorsun da. Herkese, tüm kötü niyetlere karşı verdiğin savaşı, o saf kalbinle kazanıyorsun. Emin ol buna. Sen çok güçlüsün küçüğüm çok… Hiçbirimizde olmayan, hiçbirimizi kavramayan o super güçlerinle koca bir kahramansın sen.
Sen eksik değilsin… Sen farklı yetenekleri olan süper kahramansın… Sakın kırma kalbini, incinme de… Ailen, bizler, arkadaşların hepimiz çok seviyoruz seni… Hakların, derdimiz; gülen yüzün ödülümüz unutma… İyi ki varsın küçüğüm… İyi ki varsın… Sevildiğini sakın unutma…
