Tutunamayanlar…
Yani bir baltaya sap olamayanlar. Yani bir boka yaramayanlar. Yani bıdı bıdılar vıdı vıdılar.
Bu abi ve ablalarımız hayatları boyunca kendinden çok daha iyi olanları çekememekle meşgullerdir. Gece yatarken, gündüz gezerken, kahvaltıda ve duşta hatta tuvaletlerini yaparken de sadece bu tutunan insanları düşünürler.
Yaş önemli değildir bu noktada. 25, 30, 35 hiç fark etmez.
Hırslıdır da bu pek sevimli kardeşler. O tutunan ve her haltta mutlu olan kişilerin hayatları boyunca ayaklarının kayışını görmek ve bununla mutlu olmak isterler.
Hayat bu ya, bir gün yüzü düşerse bu tutunabilenlerin hemen bir kıvrılma başlar gerdanlarda. Sonunda onu da mutsuz gördüm ya ferahlığı kaplar ciğerlerini. Sanki bir rakı sofrasında, sanki okyanusun tam ortasında gibi gıy da gıy yayılırlar keman yayı gibi.
Sonra birden yine mutlu oluverir bu tutunangiller. Bizimki bürünür yeniden hırslı hislere. Çıldırır, saldırır, kendini hırpalar belki de.
Tekrardan başa sarar sonra mutluları mutsuz kılma planları yapmaya. İşe yarar mı? Vallahi çoğu zaman yarar da.
Yarasın… Ne olacak?
Bu insanların içlerinde kahredercesine yüksek duran şu “hayatım boyunca bir bok olamadım” duygusu var ya heh işte o duygu onlarda var oldukça daha çok yerler kendilerini. Sonunda mutsuz kıldıklarının acısı da çatır çatır çıkar meraklanma.
Aman be kardeşim biliyorum şu an bunu okurken içinden birileri geçiyor, bir surat beliriyor hemen kafandaki baloncukta. İşte o! Tam olarak o burada yazan kişi diyorsun. Heh işte telaşlanma. Bu tutunamayanlardan çok var dünyada.
Sen tutundukça sana kıl oluyorlar biliyorum. Belki de sen şu an bunu okurken iş yerinde müdürüne seninle ilgili bir şeyler söylüyor da olabilir. Takma. Akıllı ol. Önce kendini koy sıralamaya. Hep diyorum bunu. Uygula. Kendini koyarsan ilk sıraya dünya yansa üzemez bu ruhlar seni.
E sonrasını da zaten umursama.
Hadi öpüyorum seni. Kal sağlıcakla 😉
