Büyüyorum… Hayatın en ağır darbelerine hareket çeke çeke. Şimdi gülümsüyorum. Herkes ve her şeye inat en yüksek sesimle atıyorum kahkahalarımı. Öyle saçma şeylerde, öyle saçma detaylarda buluyorum ki mutlu olmayı. Ben bile şaşırıyorum bazen bu halime...
Nefret edilmeyi, sevilmeyi, beğenilmeyi ya da özlenmeyi tek bir gün dert etmiyorum. Sadece seviyorum. Annemi, babamı, kardeşlerimi, ruhumun diğer yarısı eşimi, işimi ve kedimi…
Uykusunda huzur buluyorum bir kedinin ve yine uykusuna tapıyorum bir adamın. O adamın başımı öperek uyandırmasına hayran kalıyor, beni merak eden bir ailem olduğu için dua ediyorum…
Korkmuyorum kimseden ve kimsenin üzerime etki edeceğini sandığı sözlerinden. Ölümle burun buruna gelen çocukluğum ve hayranlık duyduğum adamın toprak altında kalan ruhu için korkmuyorum.
Kimi, neyi, nereye kadar takacağım? Bırakıyorum dediğim günden beri, hayatı başkaları kadar sert görmüyor ve yorulmuyorum.
Beklentilerimi düşük, düşlerimi ufak, ufaklığımı şimdi yaşıyorum.
Daha sağlıklı beslenmeye, bol bol gezmeye, çocukları sevmeye, hayvanları beslemeye ve avazım çıktığı kadar şarkı söylemeye bayılıyorum.
Ben büyüyorum…
İyilerimle, kötülerimle, hatalarım ve neşelerimle. Başkalarının ne yaptığını kafama takamayacak kadar yer açıyorum zihin odalarımda. Bir kısmını boşalttım ve yeni bir lisan koymaya çalışıyorum şimdi oraya. Okuyorum bir dil kursunda. Yeni insanlar tanıyorum. Onları çözümlüyor, çıkarsızca gülüp eğleniyorum o tanımadığım farklı yaşamlarla.
Umursamaz olduğunuz gün başlarsınız büyümeye aslında. Yaşınız kaç olursa olsun, vasfınız hangi seviyeye çıkarsa çıksın ne zaman ki ufak şeyleri takmazsınız, o zaman olgunlaşmaya başlarsınız.
Dilerim hepiniz kendiniz ve mutluluğunuzla uğraşmaktan, başkalarının mutluluk ya da mutsuzluklarına takmadığınız günleri görebilirsiniz.
Sağlıcakla…
