Güvensiz olmak yorar insanı… İşe, eşe, anneye, babaya, en yakın arkadaşa ya da alışveriş yaptığın mağaza çalışanlarına bile…
Yersin kendini. Beynini törpüler tüm fikirler. Hırçınlaşırsın kelimelerde…
Her yediğin darbe daha bi’ güvensiz yapar seni. Çıldırtır, bunaltır, yorar.
Zulme döner nefes alışlar. Korkarsın belki de. Aynı şeyleri tekrar yaşamaktan, hayat darbesine tekrardan göğüs gerecek olmaktan delirircesine korkarsın…
Söylemediğin çığlıklar boğar boğar ve yapışır gırtlağına. Defolun gidin diye hırpalarsın tüm zihnini ama gitmezler…
Zordur sarsılan güvenler, içini kemiren saçma kurguların esiri olursun ve sonunda öyle bıkar öyle perişan olursun ki uyuyakalırsın bir köşede… Hayatın hangi köşesinde, kime karşı uyuklamak istersen o noktada bırakırsın kendini.
Midende bir bulantı, kalbinde bir acı ve tarif edemeyeceğin hırslarla ya gitmeyi tercih edersin ya da uyumayı…
