Çöpe bırakılmış ve belki de bir ailenin tüm hayat hikayesine tanıklık etmiş iki adet sandalye…
Şimdi diyeceksiniz ki; “Bir sandalye için amma alengirli cümleler kuruyorsun be Ezgi!”…
Öyle değil işte.
Bir yerden çıkmış evimize doğru giderken yan binamızın bahçesine bırakılan ya da atılan sandalye, masa vb eski eşyalar gördük. Daha doğrusu bu konulara ilgisi olmayan eşim önünden direk geçmeyi tercih ederken ben; çığlık atmakla meşguldüm.
Oldukça eskiydi bu mobilyalar belli. Ya vefat etmişti sahibi ve çocukları atıyordu tüm bu eşyaları ya da zaman ne kadar geçerse geçsin biz yenileneceğiz diyen yaşlı bir çift baştan aşağı farklılaşıyordu. Kim bilir?
Ben o sırada sandalyelerin üzerindeki el işi oymacılıkla ilgilenirken binanın görevlisi geldi. Bunları birine mi veriyorsunuz yoksa atıyor musunuz diye sordum ve sağolsun amca bana direk: “çöp yani” yanıtını verdi. O cevap sonrasında zahmete soksam da eşime yalvardım ve birini ona birini kendime yükleyip eve aldım iki tanesini.
Ne rengine, ne kumaşına tek bir dokunuşta bulunmadım. Sadece sildim. Sarkan ve sararan kumaşını da, kopan sırt tahtalarını da çok sevdim. Aslında beyaz ağırlıklı olan evimle pek alakası yokmuş gibi dursa da, yanına dost eklediğim 75 yıllık anneanne çocukluğundan kalma ceviz bavul ile harika bir uyum içinde oldular.
Geniş koridorumun ilk anda göze çarpan bu emektarları sayesinde eve attığım adımımda önce kedim sonra da bu sandalyeler fazlaca keyiflendiriyor ruhumu.
Ben bir hayatı tam da terkediliyorken yeniden yaşattım. Şimdi dergi ve kitaplarıma yoldaşlık yapıyorlar. Bazen de üzerinde uyuyan kedime konforlu bir yatak… Ailece çok mutluyuz ve bu üyelerimizi de çok sevdik.
Eğer ki siz de eskiye ve yaşanmışlıklara meraklıysanız bu tarz detayları sakın gözden kaçırmayın. Bırakın biraz da sizin yaşamınıza tanıklık etsinler…
