Saat 3’ü 2 geçiyordu…
15 yıl olmuş bile…
Giden çocukluğum…
Olgunlaşan yaşım…
Yıkılan yuvam…
Kaybettiğim dostluklarım…
Ve ölüme uğurladığım canlarımın üzerinden tam 15 yıl geçmiş.
Göçük altına hayat bırakmak, ölüm kokusunu buram buram koklamak ve aç kalmamak için yardım kamyonlarına saldırmak…
Depremzede olmak dünyanın en ağır yükü, canını toprak altında arayıp tekrar toprağa gömmek ise en acı yara…
Rabbim bir daha göstermesin.
17 Ağustos’un yaşattıkları asla unutulmayacak… Dualarım yiten ve geride kalıp sabır ile yetinenlere…
