Severim ben maviyi.
Gökyüzü renginden, Alaçatı denizinden, lobelya enfesliğinden…
Düş pencerem hep mavidir benim.
Her yanımda gök bulutları, her yanımda deniz köpükleri. Beyazı da severim mavi yanında.
Gözü severim kedide beyaz içi mavi rengi ile. Boncuk boncuk bakan masum gözleri.
Tüm mavi karakterler hep güçlü gibidir sanki. Şirinleri severim, sonra Superman’i…
Öylesine huzurlu, öylesine mutluyum ki seyrederken maviyi…
Hep hayaldir mavi kapılı bir ev. Üzerinde taşa boyanmış numarası ve bir leylak deseni köşesinde. Balkonunda onlarca mavi çiçek, önünde ucsuz bucaksız deniz ve yine ben gibi mavi sever martıgiller…
En özel renk budur benim için… Gelin çiçeğim gibi, huzur şehrim gibi, düş bahçem gibi… Belki de sessiz bir gece gibi…
Öyle çok severim ki maviyi, kimse yakıştırmaz bana kız annesi olma halini. Oğlum olsun önce ve adı mavi gibi saf ve temiz olsun…
En güzel renk, en masum bakış, en büyük huzur, en anlamlı düş…
Mavi… Renklerin en özeli, en güzeli…
