Şimdi tam olarak Kabak’ta olmalıydım… Hani şu umursamaz ve hiçe sayan ruhun merkezinde. Tek bir denize bakıp, saatlerimi o manzaraya harcamalıydım.
Sevmiyorum işte. Soğuk ve donan bedenler bana göre değil. Yaz çocuğuyum ben. Ruhum gibi güneşli olsa ya her gün başlangıcı…
Turkuazına, taşına, akamayan suyuna ve boğulduğum oksijenine ayrı ayrı özlem duyuyorum şimdi Kabak Koyu’nun. Daha Fetiye’de tatil yapmaya karar verdiğimiz gün, Fethiye’de nerede kalınır? sorusunu sorarken kendimize cevabın burası olacağı çok da netti aslında. Direk orada olmak, o havayı solumak ve o her şeyden uzak kalan soyutlanmış hali özlüyorum.
Taze yapılmış yayık ayran içine attığım fesleğen yapraklarını, koyun koyuna uyuduğum sıcak iklim hayvanlarını, tek bir şortla geçirdiğim anları ve tüm ruhunu hayattaki her karmaşadan uzaklaştıran o süzülmüş insanları…
Bu Pazartesi pek bi’ sendromluyum sanki. Denizi, güneşi, dondurmayı, hatta terleyip soğuk su içmeyi bile özlüyorum.
İsyan etmek istemesem de sanırım dayanamayıp sıralayacağım tüm sözcükleri. Bugün hava gerçekten çok kötü ve ben “dondum, hava buz gibi” cümlelerinden hiç hoşlanmıyorum.
Değiş hava, doğ güneş! Üşütme bizi tabiat ana! Bu kışı hiç sevmedim ben. Geçir zamanı ve götür beni Kabak Koyu’na…
Günaydın herkese…
